LA SAPIENCE REGULE DI VITE
Salomon al è un om mortâl
7 1 Ancje jo o soi un om mortâl come ducj
e dissendent dal prin ch’al è stât poleât cu la tiere.
Tal grim di mê mari o soi stât imbastît di cjâr,
2 rinfuarçât in dîs mês tal sanc,
vignût fûr de semence di un om
e dal gust che si compagne cul durmî.
3 Apene nassût, ancje jo o ài respirât l’ajar di ducj
e o soi colât tune tiere par ducj compagne,
e, come ducj, il gno prin berli al è stât il vaî.
4 Mi àn tirât sù tes fassis e tai fastidis.
5 Nissun re nol à scomençade tun altri mût la sô vite;
6 compagne par ducj e je la jentrade inte vite e la sortide.
Salomon j domande a Diu la sapience
7 Par chest o ài preât, e mi è stade dade l’inteligjence;
o ài suplicât, e dentri di me al è rivât il spirt de sapience.
8 Le ài preferide ai bastons dal comant e a lis sentis dai res
e o ài calcoladis lis ricjecis un nuje a preference di jê;
9 no ài metude a pâr di jê la piere plui pressiose,
parceche dut l’aur, denant di jê, al è un pugn di savalon,
e tanche paltan al sarà stimât denant di jê l’arint.
10 J ài volût plui ben che no a la salût e a la bielece,
o ài preferît di vêle impen de lûs,
parceche il sflandôr ch’al salte fûr di jê nol va a mont.
11 Insieme cun jê mi son vignûts ducj i bens
e tes sôs mans a son ricjecis che no si rive nancje a misurâlis.
12 O ài gjoldude dute la mê furtune,
parceche le indrece la sapience,
dome che no savevi ch’e fos jê la mari di dut.
Salomon al pree di podê comunicâ la sapience
13 Cence ingjan o ài imparât e cence invidie o spartis,
no vuei platâ lis sôs ricjecis;
14 jê e je pai oms un tesaur che nol finis;
chei che s’e procùrin, e àn l’amicissie cun Diu,
racomandâts pai dons dal so insegnament.
15 Che Diu mi fasi fevelâ cun sintiment
e pensâ in maniere degne dai dons ch’o ài vûts,
parceche al è lui ch’al indrece la sapience
e che ur dà l’orientament ai savis.
16 Tes sôs mans o sin nô e lis nestris peraulis,
ogni sorte di inteligjence e di mistîr dai lavôrs.
17 Lui mi à dât la vere cognossince des robis,
par capî l’implant dal mont e la fuarce di ce che lu compon,
18 il principi, la fin e la metât dai timps,
il sgjavalgjâsi dai solstissis e il dâsi la volte des stagjons,
19 i gîrs dai agns e il puest des stelis,
20 il naturâl dai nemâi e l’istint des bestiis,
il podê dai spirts e i resonaments dai umign,
la diviersitât des plantis e lis virtûts des lidrîs;
21 dut ce ch’al è platât e palesât lu ài cognossût,
parceche la sapience, ch’e à fat dut, mi à fat di mestre.
La sapience e ven di Diu e a opere tal mont
22 E à intorsi un spirt inteligjent, sant,
unic, svareât, fin,
che si môf, ch’al va in sot, cence magle,
clâr, chel nol fâs mâl, amî dal ben, spiçât,
23 che no si pò pleâlu, ch’al fâs ben, che j ûl ben al om,
che nol gambie, fêr, cence fastidis,
ch’al pò dut e che dut al viôt
e ch’al travane ducj i spirz
inteligjents, monts, ancje i plui fins.
24 La sapience si môf plui svelte di cualunche moviment
e la sô mondisie e jemple e a travane ogni robe.
25 E je une soflade de potence di Diu,
un bonodôr rût de glorie dal Onipotent;
par chest nuje di soç nol cole sore di jê.
26 E je un rai de lûs eterne,
spieli stralusint de ativitât di Diu
e stamp de sô bontât.
27 Seben ch’e je uniche, e pò dut,
restant se stesse, e fâs gnove ogni robe
e a traviers lis etis, jentrant tes animis santis,
e prepare i amîs di Diu e i profetis.
28 Difat Diu no j ûl ben a nuje,
dome a chel ch’al sta cu la sapience.
29 Jê e je plui biele dal soreli
e a passe ducj i macs des stelis;
confrontade cu la lûs, le vinç ancje chê;
30 difat dopo di chê e ven la gnot,
ma la tristerie no pò par mai sumiergi la sapience.