BIBIE IN LINIE

Cjapitul 4

preambul

PRIN GÎR DI DISCORS

Prin discors di Elifaz

Perissino forsit i nocenz?

4 1 Alore Elifaz il temanit al cjapà la peraule e al disè:

2 “Olsarìno a dîti une peraule? Tu sês cussì disperât!

Ma cui podaressial stratignî il discors?

3 Ve’, tu tu ur insegnavis a tancj di lôr,

e tu ur davis vigurie a lis mans flapidis.

4 Lis tôs peraulis a tignivin sù chei ch’a clopavin

e a rinfuartivin i genôi che si pleavin.

5 Ma cumò che ti capite a ti, tu sês avilît;

cumò che il colp ti brinche te, tu pierdis il cjâf.

6 La tô religjon no jerie forsit la tô fiducie

e la tô condote oneste la tô sperance?

7 Ten aments, alore: cuant mai àjal socombût un nocent

e cuant sono stâts fruçâts i galantoms?

8 Par chel ch’o ài viodût jo, chel ch’al coltive tristerie

e al semene miserie, lis racuei.

9 Cun tune soflade di Diu a perissin,

a son svinidrîts cul flât de sô rabie.

10 La rugnade dal leon e i berlis dal leopart

e i dincjdal leonut a son parâts in nuie.

11 Il leon al mûr no cjatant ce mangjâ

e i fîs de leonesse a scuegnin dispierdisi.

Coruzion dai mortâi

12 Mi è stade dite di scuindon une peraule

e la mê orele e à sintût come a cisicâ,

13 fra lis fantasimis des visions de gnot,

cuant che la flaperie e plombe sui oms.

14 Mi à gafât un terôr e un spavent

che mi à fat trimâ ducj i miei vues.

15 Un ajar mi à passât su la muse,

e mi à fat dreçâ i pêi par dut il cuarp.

16 Al jere li, in pîs, un che no viodevi la muse,

dome une figure mi à comparide denant dai miei vôi;

po o ài sintude une vôs ch’e cisicave:

17 “Puedial mai l’om jessi just denant di Diu,

o jessi mont un mortâl denant dal so creadôr?

18 Ve’, lui no si fide nancje dai siei fameis

e ancje tai siei agnui al cjate pecjis;

19 tant miôr in chei ch’a vìvin in cjasis di paltan,

ch’e àn la fonde pojade sul pulvin

e a son roseâts dal carûl.

20 Di buinore a soresere a son ridusûts in pulvin,

cence che nissun no si inacuargi a perissin par simpri.

21 No sono forsit za crevadis lis cuardis de lôr tende

e a muerin cence nancje savê cemût?”.

Notis:

  • 4,1 - Elifaz al fevele come la int: ben si fâs e ben si cjate, mâl si fâs e mâl si cjate. Parcè che cun Diu no si le fâs francje: se nol è vuè, al è doman. E se un nol à furtune, al scuen vê fat alc. Un mût di resonâ razionalistic, astrat, crût e in cualchi maniere disuman.
  • 4,12 - Par dâi fuarce al so discors, al dîs di vê sintude come une vôs vie pe gnot, une sorte di avîs. Pai ebreus, dutis lis peraulis e lis visions di vie pe gnot a jerin comunicazions dal volê di Diu.
  • 4,19 - Al fevele dal om, che Diu al à fat cul paltan (Gjen 3,19) e ch’al à la tignince dal paltan.
  • 4,21 - Il cuarp lu paragone a une tende e il spirt a lis cuardis ch’a tegnin unide la tende. Tirant vie il spirt, l’om al va in sfas.
Cjapitui: